Mama weet het zeker
Bron: NPO2
Sinds de moeder van Max verhuisd is, ervaart ze mentale en fysieke gezondheidsproblemen die ze toeschrijft aan elektromagnetische straling. Ze is vastberaden: in haar nieuwe huis kan ze niet blijven wonen, eerst moet het voor veel geld stralingsvrij worden gemaakt. Max en zijn broer geloven niet dat straling de oorzaak is.
Regie: Max Baggerman
Omroep: HUMAN
Willeke van Everdingen-Oudijk (62) begon een kaaswinkel, maar stopt er weer mee omdat er te veel klanten komen.
Bron: NRC
PDF: Wij zijn stralingsvluchtelingen – Everdingen
‘Wij zijn stralingsvluchtelingen’
Zevenenveertig jaar heeft mijn leven zich afgespeeld in Zuidbroek,bij Bergambacht, onder Gouda. Had je mij ergens in die jaren gevraagd of ik daar ooit zou weggaan, dan had ik uit volle overtuiging geantwoord: ‘O nee, nóóit!’ Maar het is anders gelopen.
„Op mijn veertiende werd Roeland mijn vriendje. We woonden vlak bij elkaar. We zijn getrouwd toen ik negentien was. Tussen 1982 en 1993 hebben we drie dochters en twee zonen gekregen.
„Na de middelbare school had ik willen doorleren. Ik wilde verpleegster worden. Maar mijn vader zei: ‘Dat is nergens voor nodig. Kom maar bij mij werken. Hierna ga je toch trouwen en kinderen krijgen.’ Wij hadden thuis een manege. Ik ging paarden verzorgen en paardrijlessen geven.
„Roeland is opgegroeid als boerenzoon. Hij heeft in de bouw gewerkt, en als vrachtwagenchauffeur, en ook een tijdlang als buschauffeur. In 1995 konden we de boerderij van zijn vader overnemen: een schitterende stee uit 1570, vol prachtige Delfts blauwe tegeltjes. Mijn schoonvader kreeg z’n eigen woning bij ons op het erf. Hij overleed in 1999.
„Het ging ons voor de wind. Roeland had een hoop werk als loonwerker.Hij perste hooibalen. We hadden24 koeien. Dat was voornamelijk mijn werk.
„In 2005 werd Roeland ziek: een veel te hoge hartslag, tintelende benen, constant moe. Dokters konden geen oorzaak vinden. Dus toen zeiden ze: ‘Stress het zit tussen je oren.’ Via-via kwamen we bij een oud-huisarts in Gouda die zich in alternatieve geneeswijzen had gespecialiseerd. Binnen vijf minuten wist hij wat er aan de hand was. Hij zei: Je klachten worden veroorzaakt door de straling van UMTS-masten, voor mobiele telefoons.’
„Eerst geloof je dat niet. Maar we gingen ons erin verdiepen. We kochten een stralingsmeter. En jawel, we zagen duidelijk een verband tussen de klachten van Roeland en de stralingsniveaus. De wetenschap neemt dit nog steeds niet serieus. Ik wel. Mijn man is het levende bewijs.
„Wij zijn stralingsvluchtelingen. Twee jaar lang zijn we op zoek geweest naar een plek met weinig straling. Die hebben we in 2008 gevonden in Epe. Het is pijnlijk geweest die prachtige, oude familieboerderij te verkopen, maar gezondheid gaat voor alles. We kochten een tamelijk nieuw huis, met een oude stal, waar we 25 koeien konden houden. Hier, aan de rand van de Vel uwe, heb ik mijn man teruggekregen zoals hij was, „Omstreeks 2015 kochten onze oudste zoon en schoondochter een boerderij schuin achter ons, met plek voor 75 koeien. Onze koeien zijn toen naar hen gegaan. Bij ons werd het stil. En dat is niks voor mij. Ik moet mensen zien. Ik wil iets te zorgen hebben. Toen dacht ik: ik ga een kaaswinkeltje beginnen. Onze oudste dochter en schoonzoon hebben een boerderij met 550 koeien, in Bergambacht. Ze verwerken zelf al hun melk tot kaas.
„Zonder ooit reclame gemaakt te hebben is de winkel gegroeid, met steeds meer streekproducten. Roeland en ik zijn handig, wij zijn echt klussers. Stap voor stap hebben we de winkel ingericht. De planken waarop de kazen nu liggen, komen uit het Anton Pieck Museum in Hattem.
„Kaas verkopen is nooit mijn doel geweest. Het gaat mij om het contact met de klanten. Het allerliefst zou ik willen dat ze één voor één komen, en dat we dan echt de tijd hebben voor een goed gesprek met elkaar. Ik ontmoet hier zulke mooie mensen/ Ze weten dat ze hun verhalen veilig aan mij kunnen vertellen. Ik praat niks door.
„Jarenlang kwam hier een man, die op een dag vertelde dat hij ernstig ziek was. Hij deelde met mij wat er in hem omging: over ziek zijn, sterven, hoe zijn leven was gelopen, zijn crematie. Op een dag kwam er een vrouw in de winkel, die zei: ‘Wilt u even meelopen naar de auto? Mijn man komt afscheid van u nemen.’ Drie dagen later overleed hij. Als zoiets gebeurt, begrijp je dat je kennelijk iets kunt betekenen voor andere mensen.
„Door alle contacten met klanten weet ik hoeveel eenzaamheid er is in deze wereld. Ik denk weleens: wat is het toch jammer dat mensen een kaasboerin nodig hebben om hun verhalen kwijt te kunnen.
„Ik wil niet beweren dat het mijn roeping is om er te zijn voor m’n medemens. Dat zorgzame zit nu eenmaal in mijn karakter. Daarover praatje niet, dat dóe je gewoon. Wel zeg ik uit volle overtuiging dat ik probeer te leven als christen. ‘Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf.’
„Het geloof heb ik van huis uit meegekregen, maar ik heb het niet altijd even diep gevoeld. Ik weet nog precies wanneer de volle overtuiging in mij is gekomen. In november 1994, tijdens een avondmaalsviering in de kerk. De
predikant nodigde gemeenteleden uit naar voren te komen. Het was alsof een onzichtbare hand mij duwde. Een innerlijke stem zei: ‘Gij zijt mij.’ Ik was alleen in de kerk, Roeland was thuis met de kinderen, ’s Avonds vertelde ik dat ik iets bijzonders had ervaren. Die woorden, ‘Gij zijt mij’ – ik kon ze niet thuisbrengen. Pas laat in de avond vonden we de tekst, in het boek Jesaja,
„Sindsdien weet ik zeker dat God mij leidt. En ook dat Hij mij steunt, nu ik heb besloten volgend jaar april mijn kaaswinkel te sluiten. Mensen vragen me: ‘Hè, waarom? Het is toch een succes?’ Ja, dat is het. Maar ik dreig aan mijn eigen succes ten onder te gaan. Te veel klanten krijg ik nu. Mooie gesprekken ontstaan alleen wanneer je iemand apart spreekt. In een druk
ke winkel lukt dat steeds minder vaak. Ik broed nu op een nieuw plan, om mensen op een andere manier te blijven ontmoeten.”
Tekst: Gijsbert van Es. Foto: Dieuwertje Bravenboer.
Bron: https://www.youtube.com/watch?v=fioUaFc1vxM
My Life in Airplane Mode is een webserie over straling geproduceerd door mensen die elektromagnetische golven niet verdragen.
Mijn Leven in Vliegtuigmodus is een webserie die gemaakt wordt door elektrohypersensitieve personen (EHS). Net door onze gevoeligheid hebben wij geleerd onszelf te beschermen tegen elektromagnetische straling.
Concreet willen we ons vermogen om golven waar te nemen demystificeren (onze superkrachten in het kort), willen we tips en trucs geven om je te beschermen tegen deze electromagnetische straling. Hierdoor je gaat bijvoorbeeld misschien beter slapen: dit kan interessant zijn voor iedereen… Laat je meeslepen in dit avontuur; doorheen korte didactische filmpjes.
We laten je binnenkijken in ons dagelijkse leven, dat soms behoorlijk ingewikkeld kan zijn, hoe EHS alles veranderd heeft… We delen met je onze soms onmogelijke situatie, maar ook onze hoop en onze kracht…
Verre van de clichés, gaan we op zoek naar de oorzaken, wat het met ons doet en wat we er mee doen!
Bron: De Andere Krant, het artikel straling het onzichtbare gevaar in de klas
Een artikel van De Andere krant over straling op school. Hoewel steeds meer scholen op allerlei fronten hard aan de weg timmeren om leerlingen een veilige en gezonde leeromgeving te bieden, blijven draadloze technologieën daarbij volledig buiten beeld. Sommige scholen nemen wel maatregelen om de straling in de school te minimaliseren.
Lees hier het hele artikel.
Margto vertelt haar verhaal, over hoe ze er achter kwam dat ze last had van straling en hoe ze opknapt in een stralingsarme omgevingen.
Bron: www.electrosensitivity.co
Op de Engelse website Electrosensitivity.co staat heel veel informatie over elektrogevoeligheid. Er staan ook heel veel boeken en ervaringsverhalen op.
Nikoli Tesla
Nikola Tesla (1856-1943) is sometimes regarded as one of the first people to suffer from electromagnetic hyper-sensitivity when he was aged 25, in 1881:
“The peculiar malady that now affected him was never diagnosed by the doctors who attended him. It was, however, an experience that nearly cost him his life. To doctors he appeared at death’s door. The strange manifestations he exhibited attracted the attention of a renowned physician, who declared that medical science could do nothing to aid him.
One of the symptoms of the illness was an acute sensitivity of all the sense organs. His senses had always been extremely keen, but this sensitivity was now so tremendously exaggerated that the effects were a form of torture. The ticking of a watch three rooms away sounded like the beat of hammers on an anvil. The vibration of ordinary city traffic, when transmitted through a chair or bench, pounded through his body. It was necessary to place the legs of his bed on rubber pads to eliminate the vibrations. Ordinary speech sounded like thunderous pandemonium. The slightest touch had the mental effect of a tremendous blow. A beam of sunlight shining on him produced the effect of an internal explosion. In the dark he could sense an object at a distance of a dozen feet by a peculiar creepy sensation in his forehead. His whole body was constantly wracked by twitches and tremors. His pulse, he said, would vary from a few feeble throbs per minute to more than a hundred and fifty. Throughout this mysterious illness he was fighting with a powerful desire to recover his normal condition.”
O’Neill JJ: Prodigal Genius: The Life of Nikola Tesla (1944)
Op de site veel meer informatie!
Begin in het klein.
De Bernard Lievegoed School, een basisschool in Maastricht, heeft zijn WiFi-straling behoorlijk gereduceerd. Dat gebeurde nadat een vader initiatief nam.
De vader vertelt: Kroost had gezondheidsklachten. Een alternatieve arts kwam tot de conclusie dat het kind electro-hypersensitief was – een diagnose die niet in het systeem van reguliere artsen staat.
Vervolgens had de vader gesprekken met de schoolarts en de directie van de school. Eerst haalde dat niets uit, maar na twee weken veranderde de school van mening en was vanaf toen erg bereid om mee te werken. Mogelijk heeft de school contact gehad met Meander vrijeschool in Nijmegen, die net als de Bernard Lievegoed School een basisschool op antroposofische grondslag is. Meander is geheel wifivrij (zie ook het interview van Dolly Bootsma met Jean Pierre van Groeningen, https://www.jrseco.com/nl/wifivrij-onderwijs-een-bewuste-keuze.)
Straling werd beperkt
Hoe dan ook, er werden vijf JRS ecowifi-routers aangebracht in de school. Die stralen een stuk minder, en dat maakt dat de microgolfstraling nu aanzienlijk lager is in vergelijking met gewone WiFi-routers. Computers zenden wel straling uit, maar die worden maar een beperkt aantal uren per week gebruikt in de klas. De straling blijft daarmee acceptabel.
De Bernard Lievegoed School onderzoekt momenteel de mogelijkheden om een wifi-vrije school te creëren. Dus: is de school op dit moment al een vrij wifi-vrije vrijeschool, in de toekomst wordt het mogelijk een volledig wifi-vrije vrijeschool. 🙂
Gerede twijfel
Welke raad geeft deze vader aan andere ouders die bezorgd zijn over WiFi op school?
– Spreek over dit onderwerp met mensen in je omgeving. Veel mensen ervaren problemen door electromagnetische straling, zonder dat ze zich bewust zijn van de oorzaak. “Ik ben zeker acht-negen mensen tegengekomen die klachten voelen.”
– Begin in het klein, spreek met de schooldirecteur. Vertel dat bekabeld internet gezonder en veiliger is en bovendien goedkoop.
– Uiteindelijk kun je naar het schoolbestuur stappen. Vertel dat er gerede twijfel is over de uitspraak dat electromagnetische straling niet ongezond is. Willen ze op hun geweten hebben dat de leerlingen nu of later gezondheidsklachten krijgen? Wijs erop dat ecoWiFi goedkoop is en een veel lagere straling geeft, hoewel bekabeling altijd het beste is. “Ik heb het voorgesteld aan de schooldirectie en aangeboden het zelf te betalen. Het hielp ook dat ik goed contact had met de netbeheerder.”
– Tot slot: Ondanks dat de steeds verder gaande installatie van draadloze netwerken in de samenleving erg ontmoedigend kan zijn, probeer toch niet teveel in angst te leven. Laat niet je hele leven erdoor bepalen. Positieve gedachten scheppen een positieve wereld. Laat je bijvoorbeeld inspireren door de lezingen van ontwikkelingsbioloog Bruce Lipton, raadt deze vader aan.
Bron: ad.nl
Geteisterd door elektrohypersensitiviteit (EHS), verruilde Jacqueline Drijber een paar maanden geleden Dodewaard voor een ecologische geitenboerderij in Spanje. De komst van 5G was voor haar de druppel.
‘Emigreren is geen kattenpis”, zegt Jacqueline Drijber vanuit Spanje aan een vaste telefoon. Maar voor de 57-jarige was het echt nog de enige optie. ,,5G was de reden dat ik ging verhuizen. Ik wist wat eraan zat te komen en dacht: daar ga ik niet op wachten. Ik was al zo beroerd en ziek.”
De Dodewaardse merkt dat haar gezondheid in Spanje aan het herstellen is. Ze leeft gezond, kan zich weer nuttig maken en geniet van het huisje waarin ze geen last heeft van klachten. ,,EHS gaat echter nooit helemaal over. Als ik zou terugkeren naar Nederland, waar nu met veel vaart 5G wordt ingevoerd, zou ik binnen de kortste keren weer ziek worden. Ik ben en blijf dus een stralingsvluchteling.”
Bron: Krant van de Aarde
Leven zonder wifi, kun je het je nog voorstellen? De meeste mensen zijn pas op hun gemak met een goede wifi-verbinding, maar niet iedereen is fan van de onzichtbare netwerken. Blootstelling aan de straling die wifi veroorzaakt wordt niet altijd even gezond geacht. Daarom kiest vrijeschool voor basisonderwijs Meander voor een wifi-vrije school: bijzonder in deze tijd van digitale vernieuwingen. Leerkracht Jean-Pierre van Groeningen licht het toe in een interview.
Geen wifi in de klassen van vrijeschool Meander in Nijmegen – Krant v/d Aarde
Bron: https://eenvandaag.avrotros.nl/item/ziek-door-straling-ggd-pleit-voor-stralingsvrij-woongebied/
Bekijk ook de uitzending van EenVandaag!
Hoofdpijn, allergieën, slapeloosheid, depressie, hartkloppingen en oververmoeidheid: duizenden mensen zeggen deze klachten te krijgen door de straling van zendmasten, wifi, mobiel bellen en appen. Het wordt Elektro Hypersensitiviteit (EHS) genoemd, maar het wordt door de wetenschap niet erkend. Steeds meer landen nemen maatregelen rondom straling, maar in de wetenschap is EHS nog niet erkend.
Elektro Hypersensitiviteit, ook wel EHS, is een overgevoeligheid voor de blootstelling aan elektromagnetische velden. EHS is echter een diagnose van de patiënten zelf, niet van artsen.
De medische wereld heeft geen verklaring voor de klachten van de patiënt. Er is nog geen eenduidig bewijs dat het aan de straling ligt en meerdere onderzoeken spreken elkaar tegen. De elektro-gevoeligen voelen zich daarom niet erkend.
Toch lijkt er hoop te zijn: experts geven nu adviezen over bescherming tegen straling van deze apparaten. Er bestaat sinds kort zelfs de eerste stralingsvrije camping. De landelijke GGD pleit voor een stralingsvrij gebied ergens in Nederland.
De World Health Organisation classificeert sinds 2011 mobieltjes als mogelijk kankerverwekkend. Steeds meer landen raken hiervan doordrongen en nemen voorzorgsmaatregelen ondanks het ontbreken van een wetenschappelijke duidelijkheid.
Zo komt er in Frankrijk een totaal verbod op het gebruik van mobiele telefoons op lagere en middelbare scholen. In België komt er in mei een voorstel voor de erkenning van Elektro Hypersensitiviteit. In Zweden zijn er al sinds 2006 stralingsvrije ruimten in ziekenhuizen.
In april 2017 oordeelde een Italiaanse rechter dat de mobiele telefoon de oorzaak was van een hersentumor en moet een schadevergoeding uitgekeerd worden. Ook het Spaanse Hooggerechtshof besloot daartoe in 2016 bij een telecommunicatie ingenieur.
In Nederland worden geen voorzorgsmaatregelen getroffen. Het standpunt is dat straling van draadloze communicatie niet schadelijk is.
Carolien Schooneveld viel ineens van haar fiets. Haar kantoorwerk werd voor haar steeds zwaarder. Vanaf 1997 gaat ze van de ene specialist naar de andere op zoek naar een verklaring. Haar vader, die ook gevoelig was voor straling en daar een boek over schreef, attendeerde haar erop dat ze wel eens een overgevoeligheid voor de straling zou kunnen hebben.
Net als haar vader, zou Schooneveld EHS hebben. “Ik had hele andere klachten dan hij. Mijn vader had migraine. Toch wilde hij dat ik onderzocht of het met straling te maken had. Het lijkt iets genetisch te zijn”, vertelt Schooneveld.
Schooneveld was blij dat ze maatregelen kon treffen. “Ik heb, samen met een specialist op het gebied van meten van elektromagnetische velden, naar een woning gezocht”, legt ze uit. “Nu woon ik daar al 16 jaar zonder problemen. We hebben wat aanpassingen moeten maken, maar ik kan hierdoor gewoon werken en leven”.
Schooneveld vindt het belangrijk dat er meer informatie wordt verstrekt over EHS, omdat je volgens haar goed met de ziekte kan leven als je er op tijd bij bent. Daarom zet Schooneveld zich nu beroepsmatig in voor de voorlichting. “Ik heb een eigen praktijk en netwerk om mensen met EHS te helpen.”
Zo praat ze onder andere met werkgevers hoe ze de werkplek stralingsvrij kunnen krijgen. Ook helpt ze mensen om hun huis aan te passen: met eco-wifi routers en aluminiumfolie. “Soms moeten mensen verhuizen”, vertelt ze.
Schooneveld heeft de afgelopen jaren zes zelfdodingen en euthanasie-gevallen meegemaakt ter gevolgen van EHS-klachten. “Maar als je er op tijd bij bent, voorkom je dat mensen zo ziek en depressief worden, ze hun werk verliezen en steeds verder afglijden.”
Fred Woudenberg is verbonden aan Kennisplatform Elektro Magnetische Velden. Hij gaat er van uit dat ondanks het ontbreken van wetenschappelijke bevestiging het niet kan worden uitgesloten dat sommige mensen daadwerkelijk gevoelig zijn voor elektromagnetische velden.
Woudenberg vindt dat je zieke mensen moet erkennen. “Er zou in Nederland één stralingsvrij woongebied moeten komen voor deze groep. Ook is er geen expertise aanwezig over EHS. Zorg dat die er komt. Er moet ook een stimuleringsbudget beschikbaar komen om een specialist aan te trekken.”
Volgens het Kennisplatform is er voor de Nederlandse situatie geen betrouwbare informatie beschikbaar over het aantal mensen dat gezondheidsklachten ervaart in de buurt van elektromagnetische velden.
Een informele schatting van de Stichting Elektrohypersensitiviteit, de zelfhulpgroep voor lotgenoten, is dat 3% van de mensen in onze samenleving is overgevoelig voor elektromagnetische velden. Dat zijn in Nederland zo’n 500.000 mensen.
Henriette van Rijsingen, V Gerie de Jong